Qëkur nisi të kuptojë, vuri re shikimet e të tjerëve. Pa sesi të tjerët e shikonin ndryshe, çuditshëm. Mbase ngaqe Afrora që e vogël, s’mund të vraponte, hidhej e luante si të gjithë të tjerët. Afrora që sa ishte e vogël, njërën këmbë e kishte më të shkurtër se tjetrën.
Mbase ngaqë shpesh herë shikimi i Afrorës turbullohej e ajo s’mund të angazhohej me të njëjtën energji të fëmijëve të tjerë. Qëkur nisi të kuptojë, Afrora vuri re se të tjerët do ta trajtonin ndryshe.
“Gjatë gjithë jetës kam ditur që kam probleme… me këmbët, me shikimin. Nuk kam qenë si të tjetrët e…më kanë bullizuar. Jam ndjerë e vetmuar. Në shkollë nuk donin të rrinin afër me mua, nuk mund të luaja me ta, s’mund të kaloja kohë e të bëja aktivitete të njëjta si të tjerët. “-thotë 14 vjeçarja nga Kosova.
Afrora tregon se çdo ditë jeta e saj është një e tatëpjetë. Çohet herët në mëngjes, sepse i duhet të kapë autobusin që do ta dërgojë në shkollë, atje ku e presin shpesh herë, shikimet e ndryshme. Në zemër mban një ëndërr, një fije shprese se mbase një ditë… do të vijë koha kur ajo s’do të jetë më e vetmuar, e përjashtuar e refuzuar dhe mënjanuar nga të tjerët.
“Shëndeti më pengonte… në shkollë shkoj me autobus çdo ditë. Ëndrra ime është që një ditë të jem e shoqëruar me njerëz, të mos jem e vetmuar, të shërohem.”-tregon Afrora.