“E vetmja shpresë është ta çojmë jashtë djalin… por çfarë të bëj unë që ta shpëtoj tim bir, nuk kam asnjë mundësi”
Rëndë i peshojnë në zemër këto dy fjalë të fundit kësaj nëne, që do të jepte lirisht jetën sikur djali i saj i vetëm, do të mund të shihte një ditë të bardhë.
Një ditë pa dhimbjet e vazhdueshme, një kohë ku sytë nuk do t’i shihnin derën e spitalit, vigonat që i përshkojnë mishin e dhimbjet që ai ende nuk ka fjalë t’i tregojë.
Me këto skena e momente është pushtuar e gjithë qënia e Sonilës, nënës së Eslit. 16 muaj me radhë, qëkur i biri ishte foshnje e deri sot, kur ajo ia vesh këpucët për ta marrë prej dore.
Lotët i rrjedhin pa ndalim, sepse kjo nënë nuk ka më forcë të mbajë përbrenda trishtimin dhe vuajtjet e 16 muajshe. E drobitur, ajo bën këtë thirrje drejtuar shqiptarëve bamirës.